Terapia metodą PNF
PNF - Prorioceptive Neuromuscular Facilitation (proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie).
PNF jako koncepcja powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki Maggie Knott. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu.
PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu - to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja.
Opierając się na budowie anatomicznej człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych (diagonalnych) osi ruchu, które ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja. Warunkuje ona siłę i koordynację wykonywanego ruchu.
Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.
Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych.
Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach.
Więcej informacji na stronie: http://www.ipnfa.pl oraz http://www.ipnfa.org
PNF jako koncepcja powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki Maggie Knott. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu.
PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu - to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja.
Opierając się na budowie anatomicznej człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych (diagonalnych) osi ruchu, które ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja. Warunkuje ona siłę i koordynację wykonywanego ruchu.
Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.
Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych.
Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach.
Więcej informacji na stronie: http://www.ipnfa.pl oraz http://www.ipnfa.org
______________________________________________________________________________________
Terapia metodą McKenzie
Metoda McKenziego powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, ze pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała.
Już w roku 1981 w swej publikacji The Lumbar Spine. Robin McKenzie tłumaczył hipotetycznie, że zjawisko wycofywania i pojawiania się objawów związane jest z właściwym bądź niewłaściwym przemieszczaniem się jądra miażdżystego. Jego przemieszczanie się może być wywołane poprzez określone ruchy powtarzalne lub pozycje statyczne, gdy zachowana jest ciągłość zewnętrznej ściany pierścienia włóknistego, a więc gdy nie uległ uszkodzeniu system hydrostatyczny dysku. To przemieszczanie się jądra miażdżystego wraz z ruchami i pozycjami dwóch sąsiednich kręgów nazwano wewnątrzdyskowym modelem dynamicznym. Najnowsze badania przeprowadzone w USA potwierdziły w pełni dużą wartość diagnostyczną metody McKenziego.
Należy podkreślić, że krążek międzykręgowy jest wg dzisiejszej wiedzy głównym generatorem bólu ( wg Jurgena Kraemera 92.8% zespołów bólowych kręgosłupa jest dyskopochodnych ) i umiejętne rozpoznanie kliniczne z precyzyjnym określeniem typu uszkodzenia jest podstawą skutecznej terapii przyczynowej.
Metoda McKeziego to system diagnostyki i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa i kończyn ,oparty na znajomości wzorców bólowych i analizie zachowania się objawów, zarówno w wywiadzie jak i w badaniu przedmiotowym. Do nadrzędnych celów metody należą: prewencja nawrotów oraz edukacja pacjenta.
To jedna z bardzo powszechnie stosowanych obecnie metod terapeutycznych. Stosowana w przypadkach dolegliwości bólowych kręgosłupa powstałych na skutek urazu lub zespołów przeciążeniowych. Metoda ta także znajduje swoje zastosowanie w terapii bólu pojawiającego się w przebiegu zmian zwyrodnieniowych.
Praca z pacjentem według metody McKenzie składa ma na celu zmniejszenie lub eliminacje jego dolegliwości bólowych i składa się z dwóch faz:
- diagnostyki dokonywanej przez Certyfikowanego Terapeutę polegającej na identyfikacji struktur generującej ból na podstawie analizę biomechaniczną ruchu
- terapii polegającej na ćwiczeniach dobranych na podstawie badania pacjenta oraz oddziaływaniach manualnych i pracy nad systemem kontroli posturalnej.
Celem nadrzędnym metody McKenzie jest przywrócenie możliwe pełnej funkcji zaburzonym strukturom, a tym samym zabezpieczenie pacjenta przed kolejnym pojawieniem się problemu bólowego.
Przy właściwie dobranym programie terapii, odpowiedniej ilości czasu pracy z pacjentem metoda ta pozwala na redukcję objawów oraz samodzielne radzenie sobie z bólem.
Już w roku 1981 w swej publikacji The Lumbar Spine. Robin McKenzie tłumaczył hipotetycznie, że zjawisko wycofywania i pojawiania się objawów związane jest z właściwym bądź niewłaściwym przemieszczaniem się jądra miażdżystego. Jego przemieszczanie się może być wywołane poprzez określone ruchy powtarzalne lub pozycje statyczne, gdy zachowana jest ciągłość zewnętrznej ściany pierścienia włóknistego, a więc gdy nie uległ uszkodzeniu system hydrostatyczny dysku. To przemieszczanie się jądra miażdżystego wraz z ruchami i pozycjami dwóch sąsiednich kręgów nazwano wewnątrzdyskowym modelem dynamicznym. Najnowsze badania przeprowadzone w USA potwierdziły w pełni dużą wartość diagnostyczną metody McKenziego.
Należy podkreślić, że krążek międzykręgowy jest wg dzisiejszej wiedzy głównym generatorem bólu ( wg Jurgena Kraemera 92.8% zespołów bólowych kręgosłupa jest dyskopochodnych ) i umiejętne rozpoznanie kliniczne z precyzyjnym określeniem typu uszkodzenia jest podstawą skutecznej terapii przyczynowej.
Metoda McKeziego to system diagnostyki i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa i kończyn ,oparty na znajomości wzorców bólowych i analizie zachowania się objawów, zarówno w wywiadzie jak i w badaniu przedmiotowym. Do nadrzędnych celów metody należą: prewencja nawrotów oraz edukacja pacjenta.
To jedna z bardzo powszechnie stosowanych obecnie metod terapeutycznych. Stosowana w przypadkach dolegliwości bólowych kręgosłupa powstałych na skutek urazu lub zespołów przeciążeniowych. Metoda ta także znajduje swoje zastosowanie w terapii bólu pojawiającego się w przebiegu zmian zwyrodnieniowych.
Praca z pacjentem według metody McKenzie składa ma na celu zmniejszenie lub eliminacje jego dolegliwości bólowych i składa się z dwóch faz:
- diagnostyki dokonywanej przez Certyfikowanego Terapeutę polegającej na identyfikacji struktur generującej ból na podstawie analizę biomechaniczną ruchu
- terapii polegającej na ćwiczeniach dobranych na podstawie badania pacjenta oraz oddziaływaniach manualnych i pracy nad systemem kontroli posturalnej.
Celem nadrzędnym metody McKenzie jest przywrócenie możliwe pełnej funkcji zaburzonym strukturom, a tym samym zabezpieczenie pacjenta przed kolejnym pojawieniem się problemu bólowego.
Przy właściwie dobranym programie terapii, odpowiedniej ilości czasu pracy z pacjentem metoda ta pozwala na redukcję objawów oraz samodzielne radzenie sobie z bólem.
Więcej informacji na stronie Instytutu McKenzie Polska: www.mckenzie.pl
______________________________________________________________________________________
Medycyna ortopedyczna wg. Cyriax’a
Termin "Medycyna Ortopedyczna" pochodzi od Dr J. Cyriax'a. To on poświęcił całe swoje życie tworząc metodę diagnostyczną, którą przez swoją prostotę możemy uznać za genialną. Przez zaproponowany w metodzie wywiad i badanie funkcjonalne uzyskujemy kompletną informacje na temat badanego pacjenta. Symptomy i objawy są interpretowane i skatalogowane w formie "wzorców klinicznych". "Wzorzec kliniczny" jest szczególnym zachowaniem się zaburzeń lub grup zaburzeń. Dla wszystkich obrazów klinicznych metoda oferuje lokalne, bezpośrednie, sprawne i korzystne ekonomicznie leczenie
Różnicowanie można przeprowadzić przez szczegółowy wywiad i badanie funkcjonalne, a dokładną lokalizacje podrażnionych struktur można poznać albo przez obecność objawów lokalizujących albo przez palpację. Wówczas możemy mówić o szczegółowej diagnozie. Tylko wtedy możliwe jest precyzyjne leczenie, które daje maksimum skuteczności przy minimum terapii.
W terapii wykorzystywane są poniżej przedstawione środki terapeutyczne:
- głęboki masaż poprzeczny
- manipulacja
- trakcja
- infiltracja (wstrzyknięcia odstawowe wykonywane tylko przez lekarzy).
Zasady medycyny ortopedycznej mają zastosowanie nie tylko w stawach obwodowych, ale również przy podrażnieniach kręgosłupa we wszystkich zmianach i intensywności. Tak, więc możemy zróżnicować i zastosować równocześnie dopasowane leczenie dla każdej patologii, m.in.:
• Zapalenia ścięgien i kaletek
• Zmiany zwyrodnieniowe, wolne ciałka stawowe
• Zapalenia stawu reumatyczne, mechaniczne
• Dolegliwości bólowe kręgosłupa
• Niestabilności, stenoza kręgosłupa
______________________________________________________________________________________
Jest to sposób rozciągania mięśni, który opiera się na fizjologicznych mechanizmach, jakie zachodzą w mięśniu podczas pracy. Każdy mięsień podczas rozciągania ma pewien odruch, który nazywa się odruchem na rozciągnięcie-jeżeli mięsień jest rozciągany to w ramach obrony odruchowo się napina, co jest zabezpieczeniem przed naderwaniem. Zjawisko obrony mięśniowej wygasa dopiero po ok. 30 sek. od rozpoczęcia rozciągania, co powoduje, że te pierwsze 30 sekund nie daje nam tak wiele jak dłuższe rozciąganie. Sposobem ominięcia odruchu na rozciągnie mięśni jest PIR, czyli Poizometryczna Relaksacja Mięsni. PIR działa na dwa sposoby: po pierwsze rozluźnia mięsień rozciągany jeszcze przed jego rozciągnięciem i rozluźnia też mięsień antagonistyczny w stosunku do niego-jest to tzw. zjawisko antagonistycznego hamowania. PIR składa się z trzech części:
1. Izometryczne napięcie mięśnia, który chcemy rozciągnąć trwające ok. 10s.
2. Zaraz po napięciu rozluźniamy mięsień na ok. 10s.
3. Podczas rozluźnienia rozciągamy mięsień delikatnie powiększając zakres ruchu, który mieliśmy do tej pory o to, co powstało w trakcie rozluźnienia.
Czynności te można powtarzać w kilkakrotnie za każdym razem zwiększając zakres ruchu.
______________________________________________________________________________________